You are always
one decision
away from a
totally different life

Familie feestjes en bedrijfsuitjes… het idee alleen al brengt zoveel spanning met zich mee. Je hebt het gevoel dat je geen nee kan zeggen, je moet wel gaan. Eenmaal daar voel je je ongemakkelijk, want je bent niet goed in smalltalk. Je weet nooit of je nou een hand moet geven, drie zoenen of een knuffel. En je moet de hele tijd opletten of je wel de juiste dingen zegt en doet. Je bent bang dat je elk moment door de mand kunt vallen en mensen erachter komen wie je écht bent. Iedereen vindt dit soort dingen toch leuk? Je vraagt je af wat er dan mis met je is.

Je hebt met een vriendin afgesproken in de stad om bij te praten en te lunchen. Last minute appt ze dat een vriendin van haar ook graag mee wilt, of je dat oké vindt. Bij jou schiet meteen de angst omhoog: “Is het met mij alleen niet leuk genoeg?”. Je ziet direct voor je dat zij samen een fijne middag hebben en jij er niet bij hoort. Maar je durft ook geen nee te zeggen, want je wilt niet moeilijk doen en de ander een naar gevoel geven. Ondertussen kun je het nare gevoel niet meer van je afzetten en ben jij alsnog de enige die er last van heeft.

Je bent altijd druk, druk in je hoofd. Je maakt je overal zorgen over. Een foutje maken op werk? Dat is echt not done. Dus blijf je je werk checken. Je weet dat je volgende week een presentatie moet geven? Daar lig je nu al van wakker: iedereen zal naar je kijken. Als je een fout maakt of niet meer weet wat je moet zeggen, zal iedereen je af zien gaan. Je hebt een afspraak buiten de deur met iemand die je nog niet kent? Hoe kan je hier nog onderuit komen? Wat als je die persoon niet herkent? Waar ga je over praten? Als er maar niet te veel van die verschrikkelijke stiltes vallen. Je hoofd maakt overuren. Dat stemmetje in je hoofd stopt nooit.

Soms denk je dat je gek wordt, dat het allemaal nooit meer beter wordt. Soms denk je dat je er binnenkort echt helemaal alleen voor staat. Waar doe je het voor? Je doet zo je best en toch lijkt het allemaal niet te lukken, niet vooruit te gaan. Soms zou je het liefst opgeven. Al die moeite, continu vechten tegen de onzekerheid, de spanning, de angst. Soms doet het gewoon te veel pijn, om nooit goed genoeg te zijn.